Bundan önceki yazımızda belirttiğimiz üzere, tarım topraklarının yok edilmesinde çiftçinin en küçük bir kabahati bulunmamaktadır. Aksine, çiftçiler bu koşullarda bile mucizeler yaratıyor. Kayaları yok ediyor, arazi oluşturuyor, düzeltiği bölümlere toprak taşıyor ve ürettikleri alanlarda tarım yapıyorlar.
Bakın, bunu nasıl yapıyorlarmış anlatalım.
Arpaçbahşiş Beldesi’nin üst kesimlerine gittik ve bir çiftçi ile konuştuk. 22 dönümlük taşlık ve kayalık bir araziyi 28 bin TL’ye almış. Bulundukları bölgede tarım yolları haritalara işlenmediğinden, arazisine gidebilmek için 3 bin metrekarelik bir bölümü tarla fiyatına almış ve yol yapmış. Sonra sıra gelmiş arazi ıslahına… Anlaştığı bir iş makinesine düzleştirme çalışması yaptırmış, bu iş için 65 bin TL ödemiş. Sonra 32 bin TL ödeyerek arazisine bir başka bölgeden toprak taşımış. Düzleştirme çalışmasından sonra fidanlarını dikmiş. Yani arazi için ödediği paradan çok daha fazlasını arazi ıslahı için harcamış.
Durun bitmedi! Arazide su yok, ve yakın bir temin edebileceği bir su da bulamamış. Bu nedenle bir sondajcı ile anlaşmış. 220 mt. kuyu vurmuş ve suyu bulmuş. Bu iş için 70 bin TL harcamış. Ancak bu defa da elektrik yetersizmiş ve 220 mt.den su çekecek motopompu çalıştırmıyormuş… Bu sebeple, tarım sulama aboneliği için müracaatta bulunmuş; ancak bu iş için de trafo şartı getirilmiş. Trafoyu alamadığı için fiyatını soramadık. Daha doğrusu yüreğimiz elvermedi.
Çiftçi, bir de şunu söyledi: “Yazın suyun çok olduğu dönemlerde taban suyu çok düşüyor ve artezyen kuyusundan da su alamıyoruz. Bu nedenle, bir havuz yapmamız gerekiyor ama bunu yapacak param da, borçlanacak gücüm de kalmadı”.
Yapamadıklarını boşverdik, yaptıklarına baktık.
Yok ya; dünyanın hiçbir yerinde böyle fedakar bir çiftçi, böylesine zor yapılan bir çiftçilik bulunmuyor, dedik. Ellerini öptük ve yanından ayrıldık. Eline, yüreğine, gönlüne sağlık.
Sabrın kadar kazancın da bol olsun…
Çiftçi dağları imar eder. Devlet düz ovayı yok etmeden önce, bu çabaları da görse keşke!
