Ülkemiz, özellikle de Mersin bir uçucu yağ cennetidir. Limon ve portakal kabuklarından elde edilen yağ dışında özellikle Akdeniz ikliminde yetişen başka uçucu yağlar da bulunmaktadır. Bunların en önemlisi de biberiye, kekik, mersin, defne ve sandal ağaçlarından elde edilen yağ. Bunları Mersin’in her yerinde bolca bulmak mümkün. Doğal florada o kadar çok ve çeşit var ki; biz bunlardan sadece bir kısmını biliyoruz. Bir o kadar da bilmediğimiz var.
Galiba biz bu zenginliğin farkında değiliz.
Bunlar doğadan çoğu zaman bilinçsiz eller tarafından toplanıyor. Çoğu zaman da uygun olmayan eller tarafından kesildiğinden; o yılki ürün alınıyor, ancak kesim tekniğindeki yanlışlık nedeniyle bitki kuruyor. Bu bitkilerin önemli bir bölümünün orman arazilerinin içinde bulunması, kesim yetkisinin ehil olmayan kişilere ihale edilmesi ya da bu sahaların özel ağaçlandırma çerçevesinde kiralanması ve arazinin sürülmesi nedeniyle uçucu bitki envanteri hızla azalıyor.
Uçucu yağlar dünyada 150 milyar dolarlık bir pazar ve Türkiye her yıl yaklaşık 12 milyon dolarlık uçucu yağ ithal ediyor. Kendi ürettiğimiz bitkinin yağına ödediğimiz para bu! İnanılır gibi değil ama, Türkiye en çok ürettiği limon, portakal ve nane yağına dahi milyonlarca dolar ödüyor.
Türkiye’de yağ elde eden işletmeler ise mevcut. Ancak bunların tamamına yakını ilkel teknoloji ile üretim yapan, standardı olmayan işletmelerdir. Çoğu kayıt dışıdırlar. İşletme sahipleri teknik bilgiden yoksun ve bilinçsizdir. Ürettikleri yağların içeriği belirsizdir.
Peki ne yapmak gerekiyor? Özel Ağaçlandırma Yönetmeliği’nde yapılacak değişiklik ile asıl ağaç türleri altında yapılacak üreticilik yerine asıl uçucu yağ bitkisi üretimi teşvik edilebilir. Tıpkı lavanta yetiştiriciliği gibi…
Biberiye, defne, kekik, sandal, mersin ağaç ya da ağaççıkları korunmalı ve tamamen onlardan oluşan üretim alanları oluşturulmalıdır.
