Yaşamdan bunalmış eğitimli kentlilerin sürdürmeye çalıştığı nostaljik çiftlik evleri dışında artık çiftlik evleri yok.. Varsa da buralarda yaşam sürdüren yok..
Sabah bahçeye geliş, akşam ise dönüş.. Yani gündüz köylü, akşam şehirli.. İki arada bir derede yaşam sürdürüyorlar..
Ama modern yaşam ve şehir hayatı çiftçiyi de pratik olmaya yönlendirmiş..
Evinde olan konforun birazını da olsa bahçesine taşımayı başarmış..
Bahçe hurdalığında bulunan iki metrekarelik demir kulübeyi bölmüş, parçalamış, pencereler açmış, bir buçuk metrekarelik bir tuvalet eklemiş.. Kırık mermerleri değerlendirmiş, zemin oluşturmuş.. Demir parçalarından dekorlar yapmış.. Evin önünde oturulacak bir alan yaratmış..
Şimdi bahçeye geldiğinde, elini yüzünü yıkayacağı bir lavabosı, yoruldu mu dinleneceği bir yatağı var. 
Küçücük ama olsun, ihtiyacını karşılıyor.. Yetiyor da artıyor bile..
Minik evimin etrafına ağaçlar dikmiş.. Küçük bir sebze bahçesi yapmış..
Misafirleri geldiğinde onları ağırlayabiliyormuş… “Çiftlik evim küçük ama, gönlüm büyük. Ben bu küçücük evin terasında ne misafirler ağırlarım” diyor..
